Bu şehirde nefes almayı bilen nadir insanlardanım. Evimden işime, işimden alış-veriş merkezlerine götüren yollarda saatlerce beklemekten keyif alıyorum. Asfaltı seviyorum, çocukken asfalt yapılırken izlemesini de seviyorum. Kaldırımdan inip asfalta ayağımı bastığımda zemin ayağımın altından kayacakmış gibi geliyor, kayan asfalt beni uzaklara götürecekmiş gibi geliyor. Köyü şehre, şehri köye yakın eden toprakla çimenle karışan yolları da seviyorum, ucu bucağı görünmeyen ip gibi otobanlar kim bilir nereye gidiyor? Vites değiştirmeden geçen giden otomobilleri düşünüyorum. Ne kadar da rahatlar.